«بنام خالق منیرِ شباهنگام»

وعده با قندیل شب

 

ساعتی از فروکش خورشید و زوال آخرین انوار شید

سپری نشده بود که؛

ماه را دیدم

در حالی که در انتظارش نبودم

تصورم آن بود که در پسِ تل تلِّ ابر و توده تودۀ دود

        پنهان است و مدفون و تیراندود

در پسِ پیشانی‌ام بود که شب، شب چهارده است

اما در غوغای ذهنِ تصویرگَرَم، هفت چهره را در

در رفت و آمدهای مکرر، نظاره می کردم؛

                یک همسرِ دونده

                دو فرزند معصوم رخِ رزمنده

                سه خواهرِ مهریار

                یک برادرِ بی قرار

و غیرِ آنها، قرص رخِ یک مادرِ همیشه منتظرِ دل شرار

        نمی شناسیدش، عاشقی است آرام و گمنام؛

        مادرِ رفیقم را می گویم

        "عزیز"ِ هم سلولی‌ام

در این کشاکش‌های شورانگیزِ ذهن موّاج

غیرِ منتظره، خاتونِ دامن نقره‌ای، در قابِ

دیدگانم شد ظاهر

قندیلِ شب‌تاب، در پهنۀ آسمانی که برای من،

تنها و تنها

        یک وجبِ مربع بود

و من دل شاد و پرشعف از تازه‌کردن

        دیدارش

قمرِ موّقر به بیرون شدن از تصاویر پیشین

دعوتم کرد و از تک چهره ها جدایم ساخت

من به حرمتِ متانت و تنویرش، نه نگفتم

        تازه درک کردم که؛

        نه ابری است

        و نه دودی

باران شستشوگرِ پریروز و نسیم پاکِ دیروز و امروز

مِفرشی سُرمه ای بر مقدمش گشوده بودند

قرص قمر بیش و کم، دویست نیمه شبِ پیش

در گرماگرم خردادِ سبز و سرخ، خود به من نشان

داده بود،

در سیاه ترین شبهای انفرادِ من، دزدکی آمده بود،

اما من، سیرِ سیر نظاره اش کردم، با دیدگان بلعیدمش

اکنون، نه در خردادِ خونگرمِ هم سبز و هم سرخ،

در آبانِ سرد و زرد، در شبی از شب های

زوجیِِ دو مَرد،

بی زبان سلامم داد، با زبان جوابش دادم

میان منِِ چندین ماه، ماه ندیده

با او رَج به رَج مانع، میانه بود؛

پنجره‌ای زنگ زده

        نرده‌ای پس آن

        رشته‌های تور سیمین

        باز نرده‌ای زنگین روی

        و سر آخر، سیم خارداری که

دیوانه وار سعی داشت رخ نقره فامش زخم زَنَد

                                        اما

به رغم آن‌ها، می‌شد با پس و پیش کردنِ سر،

به مدد سر پنجه‌ها، با کشیدنِ قد

رخش نظاره کرد

بی تور                        بی زنگ

        بی سیم                        بی خنج

                بی نرده                        بی چنگ

 

                و من دیدمش،

        نه دزدکی، حلالِ حلال، راحت خیال

اما او؛

        هم موقُر بود

                هم منوُر بود

                         هم مبشُر بود

        هم مکرُم بود

        هم مشعشع بود

و هم زمان،

وزانت داشت، طمأنینه و صبوری

هر آنچه داشت، از «انیس» به عاریت گرفته بود

خلاصه کنم؛

قندیلِ شب من، دو عنصره بود؛

        نور و نجوا

قرصِ کامل، کاملاً لب شده بود

        و من تماماً چشم و گوش

        برای نظاره و نیوش

در سکوت محضِ سلول، نیک می شد درکش کرد؛

        رو در رو با من، آهنگین سخن می گفت:

آن سو ترِ تلِ ابر و توده دود، همچنان

خبرهایی است مملو زِ یادِ ودود؛

        «شط حیات همچنان جاری است

        آسمان، نه یک وجب مربع که ته دامنِ

        آبیِ عشق و شوقش، ناپیداست

روزها در تصرفِ شید

        شب‌ها در تملک مهِ جا نشین، خورشید

قطعاً تو خواهی دید

        از شاخِ نوبرش خواهی چید»

آنچه گفتنی بود، گفت و گفت

        و آنگاه رفت، زَفتِ زَفت

من ماندم و یک وجبِ مربع آسمانِ تهی

        باز هم

                وداع

        سنتی است دیرین و پابرجا،

لیک غم نیست، قطعاً با اشارتِ شفیق و اجازتِ

        رفیق، خواهمش دید

        شاید ماهی دیگر

        شاید فصلی دیگر

        شاید سالی دیگر

در لحظه وداع، او می گشت نه هاج و واج

من نیز دیده می گرداندم، نه گیج و مات

او بر چرخه ای از طمأنینه

        من بر چرخی از امید

در واپسین لحظه به دیداری دیگر دعوتش کردم

به شبانگاهی که آسمانش یک وجب مربع نیست

به میهمانی قولم داد، به میزبانی قولش دادم

من، سر آخر شبی به او بفرما خواهم گفت

        شاید روی یک بام

        شاید، طولِ یک راه

سال هشتاد

ماه آبان

هشتِ شب هشتم

زندان 59

 

چهار شب پیش، ولادت آقا حنیف

دو شب پیش، سالگرد ازدواج

ارزانی به مرد منزل؛

آقا حنیف ماه رخ