یادنامه ششمین سالگرد شهادت هدی صابر منتشر شد. در این یادنامه مطالبی از همکاران سابق، هم فکران، هم بندیان بند 350 اوین و علاقمندان به هدی صابر به چشم می خورد. گفت وگو با دکتر حسین سراج زاده که در آغاز دهه ی 60 همکار هدی صابر در گروه اقتصاد سیما بوده است، از جمله مطالب این یادنامه است. سراج زاده در این گفت وگو پس از بیان روند آشنایی و ویژگیهای کاری هدی صابر در دوران همکاری، در ارزیابی پژوهشها و فعالیتهای اجتماعی هدی صابر تصریح میکند: «من مطمئنم که هدی این ظرفیت را داشت که در هر فعالیتی که وارد میشد ـ چه یک پروژهی پژوهشی برای ساختن یک برنامه، چه یک فعالیت NGOای یا سازمان مردمنهاد یا مدنی برای پیشبرد یک برنامه ـ خلاقیت، ابداع و نوآوریهایی داشته که این ظرفیت باید دیده شود، مطالعه شود و از آنها الهام گرفته شود و به عنوان بخشی از مسئولیت اخلاقی جامعهی مدنی برای بهبود اقشار فرودست جامعه از آنها استفاده شود.»
متن کامل سخنان مهندس مجتبی بدیعی بر مزار هدی صابر در مراسم ششمین سالگرد وی بخش دیگری از این یادنامه است. بدیعی که در ابتدای دههی 60 مدیر گروه سیاسی سیما بوده است، خاطراتی از همکاری با هدی صابر در تلویزیون در این دوران نقل کرده و در تشریح روند شخصیتی هدی صابر میگوید: « هدی به تدریج قرآن محورتر و موحدتر میشد. او خدا را عاشقانه و عارفانه دوست میداشت و نجات مردم بویژه مردم مستضعف و دررنج تمامی فکر و ذکرش بود، آن چه در خرمشهر و در زاهدان و جای دیگر انجام داد در راستای رسالتی بود که بر دوش خود حس میکرد. هدی برادر کوچک من بود، اما هرروز که از رفاقتم با او میگذشت او را بزرگ تر از خویش میدیدم. هدی به راستی انسان تراز مکتب بود. او به مصدق و شریعتی و مهندس سحابی ارادتی ویژه داشت. همه دوستان ملی- مذهبی را احترام میکرد، اما مهندس سحابی برای او چیز دیگری بود».
در این یادنامه همچنین محترم رحمانی بر اساس دادههای حاصل از گفتوگویی که در سال 1386 با هدی صابر انجام داده، به تشریح دیدگاه وی در خصوص فعالیتهای مدنی پرداخته و از جمله می نویسد: «به نظر وی [هدی صابر] روشنفکری به طور کل در صد سال گذشته نتوانسته الگوی موفقی از کار جمعی ارائه دهد و به دنبال تعمیم این الگو بر کل جامعه است. در حالی که کار جمعی در عرصههای اجتماعی، در عرصه هنر، حوزه ورزش، گروههای آموزشی و خیرات و مبرات کارهای موفق صورت گرفته است:« روشنفکر عامدانه میخواهد ناکامیهای خود را تعمیم دهد. الگوهای متعدد موفق در عرصهی اجتماعی وجود دارد اما در عرصه سیاسی اینطور نیست. روشنفکران نتوانستهاند با هم کنار بیایند اما مردم کوچه و بازار با هم کار میکنند و کنار آمده اند»».
امیرخسرو دلیرثانی همراه اعتصاب غذای هدی صابر در زندان با توجه به مناقشات ماههای گدشته در خصوص نحوه پایان اعتصاب غذا و شهادت هدی صابر در یادداشت کوتاهی تاکید میکند: «شهید هدی صابر در حال اعتصاب غذا و در هشتمین روز دچار حملهی قلبی شد و بعد از این اتفاق به صورت نمادین به اعتصاب خود پایان داد و بعد از آن در اثر عدم رسیدگی به موقع و انتقال بیواسطه به بیمارستان فرصت برای انجام امور درمانی و نجات ایشان از دست رفت و به شهادت رسید».
حسین نورانینژاد و علی ملیحی نیز در این یادنامه به بیان خاطراتی از حضور هدی صابر در بند 350 اوین پرداختهاند که حاوی نکاتی قابل توجه است. افزون بر این، در این یادنامه نوشتههایی از مسعود پدرام، جواد رحیمپور، جلال یوسفی، الهام شهسوارزاده...، ابوطالب آدینهوند، مجتبی نجفی، محمد کریمی، سیدحسین موسوی، محمد حیدر زاده، ایوب رضایی، احمد فشخورانی، کمال رضوی نیز منتشر شده و در اختیار علاقمندان است.
دریافت فایل الکترونیکی یادنامه ششمین سالگرد هدی صابر